از این گونه مردن...
می‌خواهم خوابِ اقاقیاها را بمیرم.
خیال‌گونه
در نسیمی کوتاه
که به تردید می‌گذرد
خوابِ اقاقیاها را
بمیرم.
□
می‌خواهم نفسِ سنگینِ اطلسی‌ها را پرواز گیرم.
در باغچه‌های تابستان،
خیس و گرم
به نخستین ساعاتِ عصر
نفسِ اطلسی‌ها را
پرواز گیرم.
□
حتا اگر
زنبقِ کبودِ کارد
بر سینه‌ام
گُل دهد ــ
می‌خواهم خوابِ اقاقیاها را بمیرم در آخرین فرصتِ گُل،
و عبورِ سنگینِ اطلسی‌ها باشم
بر تالارِ ارسی
به ساعتِ هفتِ عصر.
۱۸ آذرِ ۱۳۵۱
احمد شاملو
زان یــار دلــنــوازم شـکـریـسـت بـا شـکـایـت گـر نـکـتـه دان عـشـقـی بـشـنـو تو این حکایت
بــی مــزد بـود و مـنـت هـر خـدمـتـی کـه کـردم یــا رب مــبــاد کــس را مــخــدوم بــی عــنـایـت
رنــدان تــشــنــه لــب را آبــی نــمــی‌دهــد کـس گــویــی ولـی شـنـاسـان رفـتـنـد از ایـن ولـایـت
در زلـف چـون کـمـنـدش ای دل مـپـیچ کان جا ســرهــا بــریـده بـیـنـی بـی جـرم و بـی جـنـایـت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی جـــانــا روا نــبــاشــد خــون ریــز را حــمــایــت
در ایـن شـب سـیـاهـم گـم گـشـت راه مـقـصود از گــوشــه‌ای بــرون آی ای کــوکــب هــدایــت
از هـر طـرف کـه رفـتـم جـز وحـشـتـم نـیـفزود زنــهــار از ایــن بــیــابــان ویــن راه بــی‌نــهـایـت
ای آفـــتــاب خــوبــان مــی‌جــوشــد انــدرونــم یــک ســاعــتـم بـگـنـجـان در سـایـه عـنـایـت
ایــن راه را نــهــایـت صـورت کـجـا تـوان بـسـت کـش صـد هـزار مـنـزل بـیـش اسـت در بـدایـت
هـــر چـــنــد بــردی آبــم روی از درت نــتــابــم جـور از حـبـیـب خـوشـتـر کـز مـدعـی رعـایـت
عـشـقـت رسـد بـه فـریاد ار خود به سان حافظ قـــرآن ز بـــر بـــخـــوانـــی در چـــارده روایـــت
ali